Achtergrond?

In het begin van het millennium besloot Jan zijn leven compleet om te gooien, nadat hij kennis had gemaakt met West-Afrikaanse percussie. Dit intrigreerde hem dermate dat hij er alles over wilde ontdekken en besloot om de diepgang van de muziek op te gaan zoeken.

De interesse voor slagwerk kwam niet  uit de lucht gevallen; Als kind begon hij op een lege waspoederdoos en na flink zeuren kreeg hij tot zijn grote blijdschap een kinderdrumstel van zijn ouders. Ze kwamen er niet onderuit, zo gefascineerd was hij door alles dat een 'beat' bevat.

Onder de bezielende leiding van Jos Stoffels, toenmalige leider van de drumband Sint Hubertus van Nattenhoven, leerde hij de snare drum op een hoog niveau te bespelen.

Inmiddels heeft hij een glansrijk verleden achter de rug als slagwerker.

De drumband behaalde in zowel binnenland als buitenland vele successen tijdens concoursen.

Later ontmoette hij Azad Oberoi, een leerling van Fodé Marseille uit Guinée.

Jan had wat getokkeld op een djembé van vrienden en was meteen verkocht; hij moest en zou dit instrument leren bespelen, de diepgang erachter ontdekken en toepassen in zijn muziek.

Hij werd door Azad meegenomen naar verschillende optredens en werd gedurende een aantal jaar flink geïnspireerd.

Van het een kwam het ander, het duurde niet lang of hij wilde de bakermat van de Afrikaanse percussie zelf gaan opzoeken. Dit maakte dat hij alleen maar meer verslingerd raakte aan de mystiek van de Afrikaanse slagwerkcultuur.

Een jaar later ging hij op zoek naar een leraar die hem, als blanke, wilde opleiden.

Hij kwam uit bij de family Jobarteh, waarvan Malamini Jobarteh de rol van vader en autoriteit vervulde. Hij reisde zelf jarenlang de wereld rond als troubadour en werd in de jaren zeventig door de regering van Gambia uitgezonden als muzikaal-cultureel ambassadeur.

Een grote eer dus, zo'n boegbeeld van de West-Afrikaanse cultuur en tradities als

mentor te hebben. Jan twijfelde geen moment en verruilde zijn baan voor de reis van zijn leven naar Gambia. 

Hoe het leven daar is, is moeilijk uit te leggen; Jan had niet op luxe gerekend en dat was maar goed ook. Hoewel hij door een sobere manier van leven heeft gezien welke aspecten van het leven opeens veel belangrijker worden en dit heeft hem gevormd als mens en muzikant.

Sociale betrokkenheid is bijvoorbeeld veel meer aanwezig dan in de westerse wereld, je bent op elkaar aangewezen in tijden dat er niks is.

Hij heeft de taal geleerd en gebruiken aangenomen alsof ze de zijne waren.

Dit heeft ervoor gezorgd dat hij één van hen is geworden en inmiddels beschouwt hij de familie Jobarteh als zijn eigen familie.

Malamini is niet alleen een vader van het volk, ook vader van Teramang en rots in de branding. Helaas heeft Jan in 2013 fysiek afscheid moeten nemen van zijn geliefde vader (R.I.P.), maar door zijn muziek en boodschap aan de wereld zal hij voortleven en is er kans om hem te eren en te laten voortbestaan.